ГОЛАС ВАЙНЫ
Мыпонимаем, что такое государство, какБеларусь, среднее по размерам, не можетвыжить в настоящее время, особенно вэпоху финансово-экономических кризисов.
Ул.Макей
“Сэнтэнцыя”міністра замежных справаў Рэспублікі Беларусь Ул. Макея,што гучыць як сьмяротны прысуд нашайБеларускай Дзяржаве, не выпадкова ўзятанамі ў якасьці эпіграфа да гэтага тэкста.Гэта абсалютна ўнікальная заява. Трэбапрызнаць, што тав. Макей праявіў тутнеардынарную шчырасьць – гэта ёсьцьдэфіцытны тавар на міжнароднымінфармацыйным рынку. Дзякуй яму за гэта,такога сёньня не дачакаешся ні ад А.Лукашэнкі, ні ад Ул. Пуціна, ні ад С.Лаўрова, сапраўднага, маскоўскаганачальніка тав. Макея па МЗС. На працягусьнежня адбылася сэрыя афіцыйных сустрэчпаміж вышэйшымі фігурамі Расеі і рэжымуРБ, зроблены шэраг публічных заяваў.Журналісты і аналітыкі спаборнічаюцьпаміж сабой у прагнозах самага шырокагаспэктру – ад эсхаталагічных, блізкіхда гістэрыі, да выкананых у лёгкім жанры– “всё хорошо, прекрасная маркиза…”Але сапраўднай інфармацыі пра патрабаваньніМасквы, высунутыя рэжыму РБ, пра вынікігэтых сустрэч як не было, так і няма. Падкалядныя і навагоднія сьвяты Крэмльспрабуе правярнуць чарговую апэрацыю“уцёмную”. Беларускае і міжнароднаеграмадзтвы знаходзяцца ня проста ўінфармацыйным вакууме ў прасторы гэтайтэмы, а яшчэ ў больш складаным становішчы– прастора штучна запаўняецца фальшывымішумамі, гулам і піскам.
Івось 19 сьнежня Ул. Макей даў інтэрв’юфармальна зусім нэўтральнай публіцы:японскай тэлерадыёгрупе канала NHK.Японцы аказаліся выдатнымі прафэсіяналаміі здолелі выклікаць рэжымнага міністрана шчырасьць. Зноў прызнаем, што і ёнвыказваўся даволі адназначна, хаця ісхлусіў некалькі разоў. Так бы мовіць,“схлусіў шчыра”. Пачытаць увесь тэкст(на які мы будзем спасылацца) надзвычайпазнавальна. Ён зьмешчаны на старонцыМЗС РБ:
http://mfa.gov.by/press/smi/de367645ecb2d418.html
Цяперпа парадку, пра самае галоўнае – лёсБеларусі. Вось першая цытата з тав.Макея:
“Ксожалению, сегодня мы действительнововлечены, скажем так, в ту конфронтациюи санкционное противостояние, которыесуществуют в отношениях между Россиейи Западом в силу известных событий. Мыот этого страдаем. Поэтому мы, конечноже, хотели бы избежать дальнейшегообострения. Исходим из того, что этоневыгодно ни одной из сторон. Мы впределах возможного стремимся сделатьвсе, чтобы конфронтационная риторика,санкционное противостояние быломинимизировано, устранено, потому чтодля нашего государства, для ситуации врегионе, особенно в вопросах безопасности,это имеет огромное значение”.
Паўстаепытаньне. Як гэта сталася, што нашадзяржава Беларусь – неўтральная пасваім канстытуцыйным статусе – аказалася“вовлечена” ў канфрантацыю і санкцыйнаесупрацьстаяньне паміж Расеяй і Захадам?Міністр не згадвае аб тым, хто ўцягнуўнашу краіну ў гэтую канфрантацыю, алемы ведаем, што гэта зрабіў існуючы ўБеларусі палітычны рэжым на загад свайгогаспадара – імпэрскай Масквы. Міністрзавярае, што яны (рэжым) імкнуцца рабіцьусё, каб супрацьстаяньне мінімізаваць,выдаліць – асабліва ў пытаньнях бясьпекі.Гучыць прывабна і інтэлігентна нават.Але крыху дэкларатыўна. Пашукаемканкрэтыкі ў гладкай плыні міністэрскагаінтэрв’ю. І канкрэтыка ёсьць! СпачаткуУл. Макей фармулюе, так бы мовіць,“філасофскую базу” рэжымнай палітыкі:
“Говоряо том, что мы действительно являемсятесными союзниками с Россией, я, тем неменее, хотел бы подчеркнуть, что Беларусь,как любое независимое государство,стремится проводить и проводит внешнююполитику, торгово-экономическую политикуисходя из абсолютно собственныхнациональных интересов. Мы исходим внашей политике из того, что необходимонашей стране, что важно для нашегонарода. Понятно, что мы тесно взаимосвязаны,но, тем не менее, Беларусь, как независимое,суверенное государство, всегда стремилосьпроводить и будет проводить абсолютнонезависимую внешнюю политику, котораянаправлена на благо народа”.
Пасьлябазавага абгрунтаваньня міністрнекалькімі штрыхамі акрэсьліваеканкрэтныя дасягненьні палітыкі свайгорэжыма і свайго міністэрства:
Ёнзгадвае пра “регулярное проведениеТрехсторонней контактной группы ОБСЕ.Заседания этой группы проходят 2 разав месяц в Минске. К нам нет никакихпретензий в этом плане. (…) Мы стараемсявнести свою посильную лепту в разрешениеэтого конфликта. (…) философия нашейвнешней политики состоит в том, чтобыуходить от этой сегодняшней конфронтации”.
Схлусіўміністр Макей, не стрымаўся. Перш за ўсёнаконт “никаких претензий”. Українапад ціскам Захаду вымушана была пагадзіццана перамовы з расейскім агрэсарам усталіцы краіны-сатэліта Масквы іпатрапіла ў палітычную пастку, зь якойвыбрацца цяпер няпроста. Масква абсалютнанахабна, адразу ж пасьля падпісаньня,груба парушае ўсе пагадненьні,дамоўленасьці аб спыненьні агню і абменупалоннымі. А тым часам афіцыйны Менскз лістапада 2016 года (два гады запар!)рэгулярна і пры любой нагодзе галасуеў ААН і іншых міжнародных арганізацыяху падтрымку агрэсіўнай палітыкі Расеіразам з групай запісных сатэлітаў Масквыад Зімбабвэ да Сэрбіі. Такім ёсьцьлукашыстоўскі “сувэрэнітэт” і“нэўтралітэт”. Палітычныя і грамадзкіядзеячы, мільёны простых грамадзянУкраіны ўжо ня раз выказвалі свой праклёнгэтай подлай антыўкраінскай палітыцыафіцыйнага Менску ў цэлым і МЗС РБ упрыватнасьці.
Алекаштоўная матэрыя канкрэтыкі не пакідаесп. міністра. Ён заяўляе:
“Мывидим, что сейчас происходит в соседнихс нами странах, входящих в блок НАТО.Размещаются новые военные базы, происходитрасширение блока НАТО на Восток, этибазы размещаются непосредственно унаших границ. Мы видим, что в Польше,странах Балтии, других странах раздаютсякакие-то новые заявления о том, чтобыдополнительно разместить американскийвоенный контингент, некоторые страныдаже готовы заплатить за это. (…)
Знаете,вся история говорит о том, что порохвсегда нужно держать сухим. Мы извлеклиуроки из этой истории, которая для нашегонарода зачастую была трагической. Мыисходим здесь из разумной целесообразности– обеспечение надлежащей обороноспособностигосударства, надлежащего уровняподготовки наших вооруженных сил. Вслучае, если возникнет какая-то прямаяугроза для безопасности нашей страны,мы должны быть готовы дать отпорагрессору, как это принято говорить”.
Пастылю і тону – гэта проста савецкаяархаіка ад А.А. Грамыкі, вядомагамаскоўскага дыпламата з вёскі СтарыяГрамыкі Гомельскага раёна. Толькі штоцяперашні пасьлядоўнік не сказаў“агрессивныйблок НАТО”(сочыць за лексікай!). А цяпер нагадаемаб тым, што ведаюць нават школьнікі,якія чытаюць папулярныя кніжкі пагісторыі. Калі дзяржава бярэ на сябестатус нэўтралітэта і заяўляе аб ім (якгэта рабілі ў Навейшай гісторыі ЭўропыШвэцыя, Швайцарыя, Іспанія, Бэльгія іг.д.), то палітычнае кіраўніцтва робіцьнаступным чынам. Не заключае ніякіхвайсковых хаўрусаў і пагадненьняў нізь якім з бакоў, не дапускае на сваютэрыторыю чужыя войскі, не пасылае сваевойскі за межы краіны, нават устрымліваеццана афіцыйным узроўні ад рэзкіх ацэнакпалітыкі ўцягнутых у канфлікт дзяржаў.Нэўтральная дзяржава папярэджвае ўсіх,што ў выпадку парушэньня чужымі войскаміяе тэрытарыяльнай недатыкальнасьці,яе армія будзе аказваць узброены супраціўлюбому агрэсару (так, напрыклад, рабілаармія Швайцарыі ў чэрвені 1940 года, калігітлерскі вэрмахт парушыў яе дзяржаўныямежы). Для нэўтральнай краіны ўсе дзяржавыроўныя. Яна не прымае нічый бок ва ўмовахпагрозы канфлікта або падчас канфлікта.Парушэньне дзяржаўнага сувэрэнітэтуразглядаецца ў рамках міжнароднагаправа як вельмі сур’ёзнае міжнароднаезлачынства.
Апра што urbietorbiзаяўляе лукашыстоўскі міністр? Чытаемчорным па беламу:
“Да,сегодня нет таких прямых угроз, но мыне можем сказать, что застрахованы отэтого в будущем с учетом развитияконфронтационной ситуации, которую мынаблюдаем сегодня в нашем регионе.Взаимные претензии и геополитическоепротивостояние между Востоком и Западом,между Россией и США, приостановлениеучастия США в Договоре о ликвидацииракет средней и малой дальности, тлеющиеи новые конфликты, рост обвинительнойриторики в адрес друг друга. Мы можемговорить сегодня об очередном витке«гонки вооружений», все стороныпредпринимают соответствующие усилияв этом плане. Конечно же, мы не можемспокойно наблюдать за этими процессамив сфере безопасности, которые являютсявесьма чувствительными для нашегорегиона. (…)
Унас в рамках нашего всестороннеговзаимодействия с Российской Федерациейсуществуют соответствующие планывоенного и военно-техническогосотрудничества. У нас создана такназываемая региональная группировкавойск. В нашем регионе совместно сРоссией они работают по соответствующимпланам и программам. Здесь нет никакогопротиворечия. Мы очень плотно сотрудничаеми с Россией в военно-технической сфере”.
Цікаўныяшкольнікі ведаюць, а міністр МЗС РБ “няведае”, што існуючы ў Беларусі рэжымад пачатку свайго існаваньня растаптаўнэўтральны статус Беларусі, не зрабіўшы,аднак, юрыдычнай і публічнай карэкцыігэтага статусу. Такім чынам, усе рэжымныязаявы пра палітычны і вайсковы нэўтралітэтБеларусі зьяўляюцца дэмагогіяй іхлусьнёй. Краіна даўно і “усебакова”(паводле Ул. Макея) уцягнута ў сфэруагрэсіўнай ваеннай палітыкі Расеі.Беларуская армія дэ факта (а часткованават дэ юрэ) зьяўляецца падраздзяленьнемузброеных сілаў РФ, прыкладна ў статусевайсковай акругі. Гэтая сітуацыясупярэчыць Канстытуцыі Беларусі іжаданьню абсалютнай большасьці нашаганарода, але гэта не цікавіць прамаскоўскірэжым.
Можнабыло б зразумець, калі б сапраўднаенацыянальнае кіраўніцтва Беларусі, нежадаючы дражніць Маскву, рабіла бсупакойваючыя заявы, а само цішкомсупрацоўнічала з заходнімі дэмакратычнымікраінамі, шукаючы там абароны ад усходняйімпэрыі. Але існуючы рэжым зрабіўадваротны выбар, прадыктаваны той жаМасквой, -- вайсковы хаўрус, сумеснаяваенная стратэгія і тактыка з краінай,якая ўжо вядзе захопніцкія войны, палохаесьвет ядзернай зброяй, забівае людзейі нішчыць гарады і паселішчы ў розныхкраінах. На самой справе наша тэрыторыя,наша армія і наш народ зьяўляюцца першымэшалёнам абароны Масквы. І робіцца гэтапад фальшывым сьцягам “нэўтралітэта”.
Такуюпалітыку некаторыя з камэнтатараўназываюць “самагубчай”. Але трэбазразумець, што рэжымнае начальства ўМенску не зьбіраецца паміраць у ваеннайканфрантацыі паміж Расеяй і дэмакратычнымікраінамі. Рэжымныя разьлічваюць, штопакутваць і паміраць, абараняючы Расею,будуць толькі армія і насельніцтваБеларусі. А для рэжымнай вярхушкізнойдуцца бункеры і камфортны прытулаку Маскве (або Растове). Такая антынароднаяпалітыка ёсьць забойчай, а не замагубчай.
Кудыб не накіравала пуцінская Масквазьнішчальныя ўдары сваёй агрэсіі – наУкраіну, Польшчу або краіны Балтыі – улюбым выпадку тэрыторыя Беларусі будзегалоўным плацдармам агрэсіі. Сюды ж(гэта натуральна) будуць скіраваныямагутныя ўдары ў адказ ад дэмакратычныхкраін. Ніхто ня будзе слухаць абывацельскіхзавярэньняў з нашай тэрыторыі, што “мывайны не хацелі, ды мы ня думалі, што такатрымаецца”. Масква праз некаторы часможа спыніць баявыя дзеяньні і пайсьціна мірныя перамовы. Але для нас гэта ўжоня будзе мець ніякага значэньня. Нас інашую краіну ўжо “пусьцяць у расход”шырокім жэстам крамлёўска-лубянскагабаярства. Так ужо было і ў 17-м і ў 18-мстагоддзях, калі Масковія не лічыласяз сапраўдным статусам дзяржаўнагасувэрэнітэту ВКЛ, і ў 1812, 1914-18, 1939-44 гадах,калі Беларусь была ператворана ў зонучужога зьнішчальнага канфлікта ўжо направах расейскай калоніі.
“Спэцапэрацыяўцёмную”, разыграная Масквой на працягусьнежня, азначае імклівае набліжэньнеБеларусі да вайны.
Сарвацьжудасныя планы расейскага агрэсара іягоных мясцовых васалаў можа толькіадзінадушны супраціў Беларускаганарода. У 2019 годзе павінна разгарнуццанаша нацыянальнае змаганьне за мір, завызваленьне ад каланіяльнай залежнасьціад Імпэрыі Зла, за вяртаньне Беларусіў эўрапейскую цывілізацыю. Альтэрнатывынароднаму супраціву няма.
МіколаЮніцкі