ЭПОХА “РУССКОЯЗЫЧНЫХ” БОЎДЗІЛАЎ

П.Латушка (“Грамыка лукашыстоўскайдыпламатыі”) выказаўся на БТ:

“Мысегодня ставим задачу, чтобы каждыйгосударственный служащий говорил хотябы на одном иностранном языке. Важно,чтобы они говорили хотя бы на двух, -считает дипломат. - Это не вопрос выбора,это вопрос сегодняшнего статус-кво. (…)

Язадаюсь вопросом, а зачем направлять2-3 сотрудников одного министерства, невладеющих языками, когда надо сотрудникупосольства садиться рядом и осуществлять,например, на международной конференциисинхронный перевод.

Шептатьна ухо в присутствии всех остальныхделегаций - уже несолидно. Поэтомужелательно, чтобы чиновники владелииностранными языками."

Рэдкаепрызнаньне чыноўніка РБ. Можна сябеўявіць, як гэтыя русскоязычныя няшчасьцівыглядаюць на міжнароднай арэне. Мыштодня бачым іхнія фізіяноміі ўтэлевізары. З гэтага робім выснову, штоякія б “задачы” ні ставіў “Грамыка”,нічога з гэтага ня выйдзе. Боўдзілыпажыцьцёва кантужаны маскальшчынай.Адбор у боўдзілы адбываецца паводлезаконаў дзікай прыроды: прыярытэтнымзьяўляецца сабачае служэньне інтарэсамМасквы. Такое называецца “адмоўнымадборам”, інакш у сістэме ўнутранайакупацыі ня выжывеш. Гэтым яшчэ чынавенстваБССР ярка (калі можна так сказаць)выдзялялася сярод савецкай намэнклатуры,дзе, напрыклад, намэнклатуршчыкі азіяцкіхрэспублік патаемна Каран чыталі, авельмі многія прыбалты з партбілетаміўмелі размаўляць па-фінску, польску,нямецку і ангельску. А “нашыя, боўдзілыродныя”, як былі анучамі пад гальштукам,так і засталіся.

Длялукашыстоўскай намэнклатуры маскальшчыназьяўляецца сьвяшчэннай каровай, якаяў выніку даеньня забясьпечвае іхнікамфорт і бясьпеку. Да якіх “віртуозныхвяршынь” русскості яны могуць дайсьці,гэта дэманструе публічная лексікацяперашняга начальніка рэжыму альбосавецкага класіка Дземянцея. У такіхмазгах беларушчына не прыжываецца, Богне дазваляе.

ЮркаМарозаў