ЛЮДЗІ КАЖУЦЬ: “ПРАВАЛ НЯМЕЦКАЙ ПАЛІТЫКІ...”

Шматгадоваевыгадніцтва Берліна, якое базаваласяна “узаемных інтарэсах” зкрамлёўска-лубянскай Масквой, перажываемізэрны фінал. Масква ператварылася ўадкрытую пагрозу ўсяму чалавецтву,цяпер германскім палітэлітам цяжкастановіцца ратаваць падмочаны аўтарытэт“друга Пуціна” і ягонай хунты. Падзеіпаказалі, што ў якасьці падзякі заберлінскую шматгадовую падтрымку ўсягонежывога маскоўскага Крэмль справакаваўцяжкі крызіс для Нямеччыны і ўсяеЗаходняй Эўропы, накіраваўшы туды сотнітысячаў экзатычных мігрантаў (неякапэрытаўна знайшліся структуры, якіязаняліся гэтым бесчалавечным бізнэсам,чаўны, рэкламшчыкі, падрыхтаваныямаршруты). Эўрапейскае грамадзтва раптамубачыла, наколькі крохкім зьяўляеццаяго дабрабыт, як лёгка ўсё можна парушыцьпрыходам “усяго толькі” аднаго мільёначужынцаў. А што далей? На афрыканскім ітурэцкім берагах на старце стаяцьчарговыя мільёны. І гукаюць: “Нас фраўМэркэль запрасіла!” Усе ў разгубленасьці.

Праваліласянафтава-газавая гульня Берліна-Масквы,яна аказалася ілюзіяй сыравінна-энэргетычнайбясьпекі. Валяцца кошты на расейскіянафту-газ. Незалежныя дзяржавы навыперадкідамаўляюцца паміж сабой і пачынаюцьрэалізаваць праекты пабудовы іэксплуатацыі камунікацый у абыходтэрыторыі РФ. Усе ўцякаюць ад Расеі, якад шалёнай істоты. Шукаюць альтэрнатыўныяшляхі і варыянты, знаходзяць іх. Нямецкіястэрэатыпы, напрацаваныя за ўсепостсавецкія гады, становяцца для ўсіхнецікавымі. Усе чакаюць краху ўсходняйімпэрыі, рыхтуюцца да вайны і супраціву.

Нагэтым фоне нямецкаму афіцыёзу непазайздросьціш. Уласнае насельніцтватаксама пачынае настойліва заяўляцьпра адказнасьць палітычнага класу затупік і пагрозу эўрапейскай цывілізацыі.У прынцыпе прафэсійныя палітработнікіпавінны былі б схамянуцца і ўрэшцепачаць нешта кеміць, рабіць высновы,адпрацоўваць нейкую новую стратэгію(ну, хаця б тактыку!). Пакуль на эўрапейскайарэне мы назіраем іхнюю поўнуюразгубленасьць, чуем лібэральнаебалматаньне на агульныя тэмы з ужываньнемзнаёмых ужо словаў.

Маленькая(але важная для беларусаў) ілюстрацыястану нямецкай агаломшанасьці – гэтапаводзіны нашчадкаў партайгэносэРыбэнтропа ў Менску. Цытуем паведамленьне“дэмСМІ”, просім не сьмяяцца і дачытацьда канца:

“Одиниз лидеров кампании "Говори правду"Татьяна Короткевич 10 февраля в Минскеобсудила с политическим директором МИДГермании Андреасом Михаэлисом ситуациюв Беларуси.

Планировалось,что на встрече будет присутствоватькандидат в президенты на выборах 2010года бывший политзаключенный НиколайСтаткевич. Однако, по словам политика,он вынужден был отказаться от встречииз-за плохого самочувствия. (…)

Поее словам, встреча длилась около часа.Представитель МИД Германии, отметилаКороткевич, рассматривает санкции "какмеханизм, а не конечную цель". "Германиязаинтересована развивать сотрудничествомежду нашими странами", — сказалаона”.

Крыніца:http://www.belaruspartisan.org/politic/333160/

Ведаеце,нават тав. Статкевіч (як вядома, асобабез асаблівых комплексаў) і той “раптамзахварэў”, каб не сьвяціцца разам змадам Караткевіч у групавым партрэцез германскім госьцем. А госьць хоць быхны, адпрацаваў-адбарабаніў у рамкахпротаколу мізансцэну з вышэй названымпустым месцам і пайшоў на абед. Прыедзеён дахаты ў Райхстаг (ці як там яно ў іхназываецца) і дасьць бравурную справаздачуаб тым, як у Менску ён мацаваў дэмакратыюі германскія ўплывы. І, ведаеце, ніхтоў зале хіхікаць ня будзе, могуць навату ладкі папляскаць жыдзенька. Абы давечара…

Ціразумеюць агульны драматызм становішча,ці бачаць тупік мільёны нямецкіхграмадзян? Ці ўключыцца-ажыве калі-небудзьнямецкі розум: стваральнік класічнайфіласофіі, рацыянальнай навукі,хрысьціянскіх харалаў, велічнай готыкі,рэвалюцыйнага Рамантызму?

ВалерыБуйвал