ГОРА-АНАЛІТЫКІ ПРА “ГУЛЬЦОЎ” І ЎКРАІНУ
Гэтыя сумоўцы вартыя адзін аднаго. А. Пачобута ў Польшчы лічаць журналістам і, падобна на тое, што на аснове ягоных тэкстаў для польскай прэсы робяць нават нейкія высновы пра сытуацыю ў Беларусі. А. Класкоўскага трымаюць у агенцыі Белапан у амплуа “палітолага”, адкуль ён рэгулярна выдае сваю “паліталогію”.
Вядома, што А. Пачобут журфакаў не канчаў, ён — выпускнік Горадзенскага юрфака (кузьні рэжымных “слуг государевых” і крыніцы рознага пашыбу чыноў і агентуры). Але ў суседняй краіне яго называюць ня толькі журналістам, але і героем, ахвярай “бесчалавечных рэпрэсій”. Часам бывае цікава пачытаць, што піша гэтая “ахвяра”. Напрыклад у дыялогу з А. Класкоўскім, апублікаваным 3 студзеня ў польскай газэце “Gazeta Wyborcza”. Тэкст азаглаўлены з выклікам — “Беларусі не пагражае каляровая рэвалюцыя”. Чытаць і пераказваць гэтую банальнасьць нудна. Але вось канцоўка тут цікавая, у ёй раскрываюцца абодва пэрсанажы. Цытуем:
“А. Класкоўскі — Аднак ні на якія палітычныя рэформы Лукашэнка ня пойдзе. Ён разумее, што гэта азначала б дэмантаж сістэмы, якую ён стварыў, і ўрэшце нават прывяло б да страты ім улады”.
Цытата выразна паказвае, паводле якога прынцыпа трымаюць у мясцовых СМІ РБ у амплуа “палітолагаў”. Кажы, пішы і выдавай што хочаш, крый Лукашэнку і абзывай па чым зра ягоны рэжым дыктатарскім і недэмакратычным. Але ёсьць адно “але”. “Палітолаг” абавязаны рэгулярна падкрэсьліваць, што рэжым Лукашэнкі “створаны ім самым”, што Масква тут ні пры чым.
А вось А. Пачобут пытаецца:
“Чаму Майдан магчымы ва Ўкраіне, а не ў Беларусі?”
“А. Класкоўскі — Бо Ўкраіна — зусім іншая краіна. Палітычная сістэма там значна больш разьвітая — ёсьць шмат гульцоў, некалькі цэнтраў сілы, незалежныя СМІ. Усё гэта прыводзіць да таго, што прэзыдэнт Віктар Януковіч мае зьвязаныя рукі і ня можа выбраць сілавога варыянта (а Лукашэнка ня раз хваліўся, што ў 2010 г. спэцназ на працягу сямі хвілін ачысьціў цэнтар Менска ад пратэстуючых). Усе гэтыя намаганьні і палітычная барацьба вядуць да таго, што ўрэшце Ўкраіна пойдзе эўрапейскім шляхам. А вось што тычыцца Беларусі, то нам можа нават пагражаць страта незалежнасьці”.
Паводле “палітолага”, народны патрыятычны ўздым ва Ўкраіне адбыўся таму, што там “шмат гульцоў”, ведаеце, “гульня такая”. Не вынік вольнага разьвіцьця нацыянальнай культуры і мовы, не нацыянальная салідарнасьць мільёнаў украінцаў, а “гульцы”, “некалькі цэнтраў сілы” і ўсё такое. І яшчэ аказваецца, што “Януковіч мае зьвязаныя рук і ня можа выбраць сілавога варыянта”... Гора-палітолаг неяк забыўся, што ўноч на 30 лістапада Януковіч паслаў на Майдан зьвяруг са спэцназа і тыя зрабілі сваю “зачыстку” на працягу вельмі кароткага часу. Толькі вось на наступны дзень на Майдан прышлі паўмільёна ўкраінцаў і заявілі, што ня раюць прэзыдэнту біць мірных дэманстрантаў. Януковіч адразу замахаў рукамі і спіхнуў адказнасьць на некалькіх начальнікаў.
Узровень аргумэнтацыі і ацэнак гэтымі кадрамі проста ўражвае. Але самае галоўнае — гэта навязьлівыя тытулы прадукцыі і высновы ад такіх пэрсанажаў: “Беларусь іншая краіна”, “Беларусі не пагражае рэвалюцыя”, “Лукашэнка пахваліўся...” Бачна, што камусьці падабаецца гэты балалаечны звон. Камусьці хацелася б, каб гэта й была “музыка беларускай душы”. Ды толькі памятаем мы, як настырна ёрнічалі з украінскага народа: “ім бы толькі сала ды галушкі”, “нацыянальная ідэя аджыла сваё”... А потым давялося пасылаць ганцоў на Эўрамайдан.
Павел Гулевіч