БЕЛАРУСКІ НАРОД ТРЭБА ЛЮБІЦЬ І ШАНАВАЦЬ

Да выбарчай прафанацыі рэжыму засталося два тыдні. Васемнаццаць гадоў беларусы назіраюць гэты антыбеларускі маразм. Шмат хто ўжо зразумеў, што падтрымліваць рэжым у яго прафанацыях нельга, але ўсяроўна знаходзяцца асобы, якія зьдзіўляюцца, чаму гэта калгасная хунта нават сваіх “мабілізатараў” да выбараў не дапускае. Прыходзіцца зноў адзначыць сабе ў памяці, што галоўная задача “мабілізатараў” ёсьць агітацыя людзей на псэўдавыбары, а не пранікненьне ў псэўдапарлямант. Хунта не зьбіраецца іх туды пускаць. Яна ня бавіцца ў дэмакратыю на псэўдавыбарах, а зацікаўлена толькі з'імітаваць “усенародную падтрымку” рэжыму і напісаць сабе 83 адсоткі народнага даверу. А тут узьнікла пагроза, што гэты “народны давер” проста ня прыйдзе больш галасаваць. Таму мабілізавалі ўсіх.

Паказальная роля выпала спадару Мілінкевічу. Ён правёў шырокі збор подпісаў, раздаючы направа і налева свае сэнтэнцыі супраць байкоту. Пасьля шумавога афармленьня акцыі яго не рэгіструюць у кандыдаты. Пачынаецца працяг шумавіньня: абурэньне, змаганьне, пісаньне скаргаў, раздача інтэрв'ю і т.п. Прытым “змагарам” добра вядома, што ніякай рэгістрацыі ня будзе, але агітацыя за “выбары” ужо працягваецца ў ролі пакрыўджанай “апазыцыі” (пакрыўджанага Мілінкевіча) ды шуканьня “справядлівасьці” (у Ярмошынай). Такая вось тэхналёгія падтрымкі псэўдавыбараў. (Чакаецца, што пратэстны электарат абурыцца і зноў паляціць сказаць сваё “не”.) Часам думаеш, ну як жа можна так апускацца? Аказваецца, можна ўсяляк, калі ёсьць прычыны.

Бальшыня беларусаў на фальшывае галасаваньне ісьці не зьбіраецца. І правільна робяць. Трэба засьведчваць ізаляцыю антыбеларускага рэжыму ад народа. Калі гэтая ізаляцыя паглыбіцца, хунту будзе лягчэй ськінуць.

Цяперашняя кампанія “у палатку” выразна паказала, наколькі псэўдаапазыцыя і яе структуры моцна заангажаваныя ў фактычную падтрымку існуючага рэжыму. Засьвяцілася ўся вядомая грамадзтву агентура. Антылукашысцкая фразеалогія тут, фактычна, нічога не абазначае ў той час, калі дзеяньні накіраваныя ў падтрымку фальшывага галасаваньня. Псэўдаапазыцыя ня першы раз заманьвае на квазівыбары наш пратэстны электарат, ужываючы антылукашысцкую фразеалогію.

Гэты прыклад паказвае таксама, што на антылукашызме можа адбыцца часовая мабілізацыя людзей, але ня можа ўзьнікнуць моцнае аб'яднаньне грамадзтва на барацьбу з сістэмай. Згуртаваньне людзей на змаганьне з антыбеларускім рэжымам магчымае толькі на альтэрнатыўных ідэалах, гэта значыць, на беларускіх нацыянальных каштоўнасьцях, дзе галоўнай ёсьць нацыянальная ідэя — беларуская мова, беларуская культура, гісторыя і беларуская воля (г. зн. воля і права для ўсіх грамадзян).

У гэтым кантэксьце хачу зьвярнуць крытычную ўвагу на адну асаблівасьць у пазыцыі антылукашызму і антырэжымнай крытыкі ў Беларусі і за мяжой.

Антылукашызм яшчэ не азначае, што за гэтай пазыцыяй стаіць беларуская дэмакратыя і беларуская воля з нацыянальнай свабодай і культурным разьвіцьцём. На эўразахадзе тое відаць вельмі вымоўна. У антылукашызме яны бачаць перш за ўсё свае інтарэсы. А калі не атрымліваецца, то і лукашызм добры (можна нават навучыць рэжымную міліцыю, як лепш дубасіць беларускіх дэманстрантаў).

Двулічная пазыцыя праяўляецца ў іх нават у фармальных дэталях. Нягледзячы на нашу пастаянную інфармацыю ў іхны адрас і нягледзячы на фактычны стан рэчаў, літаральна ўсе эўрапалітыкі ўпарта называюць лукашысцкую ўладу ”беларускім рэжымам”. Ніхто зь іх ніколі не абмовіўся, што гэты антыбеларускі рэжым праводзіць палітыку этнацыду, лінгвацыду і мэтанакіраванай русіфікацыі. Для іх гэта ”беларуская ўлада”, якая толькі парушае “правы чалавека”, для іх гэта “беларускія антыдэмакратычныя законы” і “беларуская палітыка”. (Фактаў ды заяваў розных “рараў”, “вікаў” ды “фрыкаў” дастаткова.) Так ствараецца адмоўны вобраз Беларусі, населенай адмоўнымі беларусамі. Хоць тут жа эўрадэмагогі заяўляюць, што беларускі народ “заслугоўвае на лепшую долю”, а беларускія жанчыны надта прыгожыя. (Як кажацца, яшчэ і блытаюць Божы дар зь яечняй).

І ніхто, на жаль, у Беларусі не абураецца. Некаторыя яшчэ і задаволеныя. Калі нядаўна прэзыдэнт ЗША Абама па недасьведчанасьці назваў гітлерскія фашыстоўскія канцлягеры, што былі на тэрыторыі Польшчы, “польскімі канцлягярамі”, то ўсчалася нацыянальная навальніца ў Польшчы, міжнародны скандал, Абама прасіў прабачэньня. Зь Беларусяй жа гэтыя спадары не цырымоняцца, называючы антынацыянальны акупацыйны рэжым “беларускім рэжымам”. А чаму б і не — рэжым задаволены, псэўдаапазыцыя дзякуе, астатнія — “нацыяналісты”.

Узровень думаньня заходніх людзей апошнім часам вымоўна праілюстравала правакацыя швэдзкіх інфантыляў з лёгкаматорным самалётам. Калі ім пачалі задаваць пытаньні беларускія журналісты, то некаторыя адказы дакладна паўтаралі лубянскія маскоўскія нарыхтоўкі пра Беларусь. Адзін нават сказаў, што і нацыі такой, беларускай, няма, а толькі нейкі кангламэрат розных народаў. (Зрэшты, сур'ёзная размова пра гэтых недарасьляў яшчэ наперадзе).

Унутраны антылукашызм (дакладней, частка яго) карыстаецца такой жа тэрміналогіяй, як і Захад, толькі тут яна значна шырэйшая і разнастайная, злучае, практычна, усе антырэжымныя палітычныя пазыцыі, і кожная ўкладвае ў сваё “анты” асобнае разуменьне.

Празаходняя і прамаскоўская пазыцыі тут акрэсьленыя выразна (дастаткова толькі паглядзець у Сеціве некаторыя рэсурсы разам з камэнтарамі). І што характэрна — гэтыя пазыцыі антыбеларускія. Антылукашызм тут толькі камуфляж. Адэпты празаходніх і прамаскоўскіх поглядаў з задавальненьнем і пастаянствам (і заслужана) называюць узурпатара “калгасьнікам”, “калхазанам”, “дзярэўняй” і тут жа кажуць пра “беларускі рэжым”, беларусаў называюць “рабамі”, “чарка-шкваркай”, “даяркамі”, “бульбашамі” і г.д. Нянавісьць карэлюецца. Псіхапатычная, ненавісная асоба Лукашэнкі служыць адначасна нагодай і шырмай для беларусафобнай псіхалогіі. Адбываецца экстрапаляцыя нянавісьці з народа на ўзурпатара, з узурпатара на народ.

Цяпер усё гэта выразна праглядваецца і цяпер усё гэта трэба нам улічваць, бо такія “крытыкі рэжыму” ніколі ня будуць саюзьнікамі ў змаганьні за вольную Беларусь і беларускую свабоду.

Увогуле народ трэба любіць і шанаваць, у якім бы стане ён ні знаходзіўся. Мы самыя, мы ўсе ёсьць народ. Разумеючы гэта, трымаючыся адзінства ў народнай любові, можам зваяваць цемру і зло, мець сваю сьветлую народную будучыню.

Зянон Пазьняк

Старшыня Беларускага Народнага Фронту “Адраджэньне” і Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі — БНФ

9 верасьня 2012 г.