СЦЭНЫ З ЖЫЦЬЦЯ ПРЫ ПОЗЬНІМ ЛУКАШЫЗМЕ

9 студзеня СМІ паведамілі, што ў Менску адбылася дарожна-транспартнае здарэньне, у выніку якога загінулі дзьве і былі паранены яшчэ дзьве асобы. У паведамленьні патлумачылі, што двое загінуўшых ёсьць “афіцэрамі расейскай арміі, прыкамандыраванымі ў Беларусі”.

Цікава, і колькі ж такіх “камандыровашных” цяпер на нашай зямлі? Іх, падобна, столькі, што яны ўжо пачынаюць запаўняць сабой беларускую статыстыку. І гэта ня ёсьць нейкае там “попал под лошадь” ад Астапа Бэндэра. Гэта ёсьць карцінка з паўзучай акупацыі нашай сувэрэннай краіны расейска-імпэрскім агрэсарам. Масковец напхаў на нашу тэрыторыю сваіх вайскоўцаў і паступова з паўзучага стану выпрастоўваецца ды рыхтуецца ў адкрытую душыць беларускі народ.

Выпрастаўшыся, маскоўскія акупанты яшчэ ў асноўным ходзяць і езьдзяць у аўтамабілях па нашай зямлі ў цывільнай форме. Гэта такі від “расейскага падпольля”. Але ўжо цяпер даволі лёгка можна вызначыць гэтую публіку: звонкая маскальшчына, халодныя вочы “супэрмэнаў”, непрыхаваная нянавісьць да ўсяго беларускага. Калі што, то беларусы менавіта паводле такіх прыкметаў будуць вызначаць акупантаў.

У асяроддзі “партыі інтэлектуалаў” (як сама сябе называе АГП) 10 студзеня грымнула сэнсацыя. На гарадзкой сваёй канфэрэнцыі “інтэлектуалы” прынялі рашэньне выключыць з АГП А. Дзімітрыева, усім даўно вядомага правакатара. Дзімітрыеў першым засьвяціўся 19 сьнежня 2010 г. з гнюснымі заявамі наконт таго, што “міліція не вінавата”, калі былі зьбіты, паранены і арыштаваны сотні людзей падчас эсэсаўска-гестапаўскай аблавы ў дзень лукашыстоўскіх псэўдавыбараў. Якая інтэлектуальная супэрапэратыўнасьць: правакатара выключылі з партыі амаль праз 13 месяцаў пасьля таго, як усім пра яго ўсё стала зразумела. Выступаючы на тэму Дзімітрыева, “інтэлектуалы” прыгадалі яшчэ аднаго свайго “інтэлігента” — Я. Раманчука (празванага ў польскай прэсе “наш Ярэк”). “Ярэк” сам быў падаў на выйсьце з АГП, бо таксама выступіў з правакатарскай заявай 20 сьнежня 2010 г., у якой здаў рэжыму сваіх сябрукоў і ўсю апазыцыю. Самы яны могуць называцца, як хочуць, а вось беларусы даўно ўжо называюць прамаскоўскую АГП “партыяй прадажнікаў”. Рэзка, затое дакладна...

Разгром беларускага бізнэсу працягваецца. 12 студзеня Лукашэнка абвясьціў “паразытычным пластом” беларускіх прадпрымальнікаў, якія аказваюць пасярэдніцкія паслугі. Аказваецца, з-за пасярэднікаў “дзяржава і эканоміка нясуць страты”. Зноў нехта “нажываецца” і не дае нажывацца Лукашэнцы з лукашыстамі.

Рэжым будзе “пераглядаць” парадак рэгуляваньня пасярэдніцкай дзейнасьці (чытай: граміць яе і яе носьбітаў). З пасярэднікамі (як, зрэшты, і зь іншымі прадпрымальнікамі) патрыёты-фронтаўцы знаёмыя даўно, яшчэ з часоў гарбачоўскіх “каапэратываў”. Тады і ў наступныя гады на спробы паразмаўляць пра беларускую культуру, нацыянальную салідарнасьць і сумеснае супрацьстаяньне расейскай акупацыі ды лукашызму гэтыя дзеячы з рознай ступеньню іроніі, а часам і агрэсіўнасьці гукалі: “Отстаньте со своімі флажкамі і белорусскім языком! Мы вот серьёзным делом занімаемся — деньгі зарабатываем!..”

Фронтаўцы папярэджвалі іх, што расейская акупнацкая сістэма абавязкава ліквідуе іх, каб расчысьціць поле для маскоўскай банды. Але гэтыя эканамічна актыўныя людзі і слухаць не хацелі. Чарговы этап ліквідацыі пачынаецца.

Беларусы неяк заўважылі, што многія, вельмі многія афіцэры розных дзяржаўных службаў, якія жывуць па суседству, рэдка бачныя ва ўніформах. Гэта тычыцца перш за ўсё супрацоўнікаў міліцыі і спэцслужбаў. Перасоўваюцца яны з большага ў касьцюмчыках і паліто. Часам суседзі і не здагадваюцца, што жывуць побач з палкоўнікам або маёрам. Тыя зь беларусаў, што маюць жыцьцёвы досьвед некалькіх акупацый нашай краіны, выказваюць сваё меркаваньне на гэтую тэму.

Яны азнаёміліся са статыстыкай, якая паведамляе пра 280 тысячаў супрацоўнікаў міліцыі і спэцслужбаў рэжыму ў Беларусі. Гэта ёсьць самая высокая прапорцыя на тысячу душаў насельніцтва ва ўсёй Эўропе. Дык вось уявіце сабе, каб усе гэтыя “слугі государевы” раптам выйшлі на вуліцы і плошчы нашай краіны ў поўнай уніформе. У мясцовых грамадзянаў і гасьцей склалася б уражаньне, што набліжаецца вайна або ваенны пераварот — столькі было б бляску залатых і срэбных пагонаў, кукардаў і іншай ваяўнічай мішуры. У дыктатуры свае сакрэты...

У грамадзкім транспарце нашых гарадоў апошнім часам назіраюцца пацешныя сцэны. У тралейбусы-аўтобусы ўваходзяць кабеты немаладога ўзросту і пастаўленым голасам пачынаюць галасіць: “Братья і сестры, благодать-то какая! Храмы открыты, ідіте в храмы. Покайтесь, покайтесь! Счастье каяться!” Некаторыя беларусы інтуітыўна разумеюць, што гэта ёсьць герольды з РПЦ, і рэагуюць адэкватна, адказваючы: “Не, ня пойдам каяцца перад гэб'ём, няма там што рабіць”. Вострыя на язык пытаюцца ў гэтых “православных”: “А што вы пра Лукашэнку скажаце?” Кабеты ўпэўнена выдаюць “ідэалагему”: “Это благостный, светлый человек! Над нім благодать!..” Тут ужо рагоча ўся публіка. Людзям зразумела, што рэжым задзейнічаў рэзэрвы сваёй “праваслаўнай арганізацыі” дзеля абалваньваньня грамадзтва. Цяжкія справы ў рэжыма.

Янка Базыль